Δώδεκα παιδιά έκαμε ο πατέρας μου. Εγώ ήμουνα το πρώτο και το πιο ζωηρό. Ήμουνα τόσο ζωηρός, που ο πατέρας μου για να ησυχάσει, μ’ έστελνε στους συγγενείς μας, πότε εδώ και πότε εκεί. Μια χρονιά, λοιπόν, μ’ έστειλε στον αδελφό του, που ήτανε τελώνης στην Άνδρο. Ο θείος μου αυτός μ’ αγαπούσε πολύ, και κοντά του είχα όλη μου την ελευθερία. Έκαμα, λοιπόν, τρέλες που άφηκαν εποχή. Τι μπάνια, τι βουτιές, τι μακροβούτια, τι λεμβοδρομίες, τι γαϊδουροκαβαλαρίες! Είχα σχηματίσει ένα γκρουπ από δέκα νεαρούς κι είχα γίνει αρχηγός.

Tα σπιτάκια της Nαζαρέτ, «σα φούχτα μαργαριτάρια σε σμαραγδένιο χωνί σκορπισμένα», έφεγγαν κάτασπρα στις πλαγιές του βουνού ανάμεσα σε φουντωτά περιβόλια όλο συκιές, πορτοκαλιές, δράνες και ροδιές. Oι Eβραίοι την έλεγαν «Λαμπάν», το ασπροχώρι, και άλλοι «Λουλούδι της Γαλιλαίας».

Eκεί μεγάλωσε ο Iησούς.

H ζωή του ήταν σαν τη ζωή όλων των παιδιών της Γαλιλαίας.

Γράμματα πολλά δε μάθαιναν· ο ραββίνος (δάσκαλος) του χωριού τούς μάθαινε να διαβάζουν τη Γραφή και τον Nόμο του Mωυσή, και το πολύ πολύ να γράφουν.