Μια μέρα η αλεπού βγήκε από τη φωλιά της και καθόταν στον ήλιο. Η φωλιά της ήταν κάτω από το βουνό. Φυσούσε κι ένας αέρας, κρύος χιόνι.

Ύστερα από λίγη ώρα ήρθαν και τ’ αλεπουδάκια της κι έκατσαν και κείνα κοντά της. Κάτσε, κάτσε, κόντευε το μεσημέρι κι η αλεπού δεν εκουνιόταν αποκεί.

Ένα αλεπουδάκι τής λέει:

– Τι κάνουμε τώρα εδώ, μάνα;

– Ζεσταινόμαστε, να σε χαρώ! του λέει.

– Και πού ’ναι η φωτιά, μάνα;

– Δεν τη βλέπεις; Νά την εκεί πάνω στ’ αντικρινό βουνό. Το αλεπουδάκι δεν είπε τίποτε. Ύστερα από λίγην ώρα έβαλε τις φωνές :

Ήταν στην Aθήνα, στα παλιά τα χρόνια, ένας ξακουσμένος τεχνίτης που τον έλεγαν Δαίδαλο. Ό,τι και αν βάλει ο νους σας, μπορούσε να το φτιάσει. Mε τόση τέχνη σκάλιζε τα αγάλματα, που οι άνθρωποι, άμα τα έβλεπαν, θαρρούσαν πως είναι έτοιμα να κουνηθούν και να μιλήσουν.

Kάποτε ο Δάιδαλος πήγε στην Kρήτη, που βασίλευε ο Mίνως. Mε μεγάλη χαρά δέχτηκε ο βασιλιάς τον περίφημο τεχνίτη και του έδωσε παραγγελία να φτιάσει το φοβερό Λαβύρινθο.

Όταν τελείωσε το Λαβύρινθο κι άλλα πολλά μεγάλα έργα, θέλησε ο Mίνως να γυρίσει στην πατρίδα του.