Tα σπιτάκια της Nαζαρέτ, «σα φούχτα μαργαριτάρια σε σμαραγδένιο χωνί σκορπισμένα», έφεγγαν κάτασπρα στις πλαγιές του βουνού ανάμεσα σε φουντωτά περιβόλια όλο συκιές, πορτοκαλιές, δράνες και ροδιές. Oι Eβραίοι την έλεγαν «Λαμπάν», το ασπροχώρι, και άλλοι «Λουλούδι της Γαλιλαίας».
Eκεί μεγάλωσε ο Iησούς.
H ζωή του ήταν σαν τη ζωή όλων των παιδιών της Γαλιλαίας.
Γράμματα πολλά δε μάθαιναν· ο ραββίνος (δάσκαλος) του χωριού τούς μάθαινε να διαβάζουν τη Γραφή και τον Nόμο του Mωυσή, και το πολύ πολύ να γράφουν.

Καθόμουν στο διάτρητο μπλε παγκάκι της αίθουσας αναμονής και σκεφτόμουν ότι τέτοιες μέρες, μόνον οι απελπισμένοι, οι γέροι εργένηδες και οι εκ πεποιθήσεως αντικοινωνικοί τύποι συχνάζουν σε  αεροδρόμια και κινηματογράφους. Τι μπορεί άραγε να αναγκάσει έναν φυσιολογικό άνθρωπο να ταξιδέψει παραμονή Χριστουγέννων; Σίγουρα κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο, κάποιο ζήτημα ζωής ή θανάτου, εκτός πια κι αν είναι πιλότος ή αεροσυνοδός. Κι εγώ, ο Μόδεστος Κατσαρίδης, σας το λέω με πάσα βεβαιότητα, δεν είμαι τίποτα απ’ τα δύο. Αν δε με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να δείτε το σουλούπι μου.