Στα βάθη της Ανατολής, στην πόλη Ουρούκ, πριν από πολλά πολλά χρόνια η βαριά κατάρα του θεού Άνου βύθιζε στη θλίψη και τη συμφορά τη ζωή του βασιλιά Λουγκαλμπάντα και της συζύγου του Νινσούν. Ο γιός τους ο Γκιλγκαμές, ήρθε στον κόσμο χωρίς να μπορεί να μιλήσει, να δει και να ακούσει, παρά μόνον να γευτεί.
Ο παππούς, σφίγγοντας τη ροζιασµένη µαγκούρα του, συνέχισε να διηγείται στο διψασµένο παιδί την ιστορία του γίγαντα:
Ο Βρόντης που λες γιόκα µου, σαν δει απ’ τη βίγλα του πως τα χωράφια ξεράθηκαν και τα ποτάµια άρχισαν να στερεύουν, µπαίνει φουριόζος στη σπηλιάπου έχει για αποθήκη και ξεκινάει να βγάζει τα βαρέλια του έξω ένα-ένα. Επειδή όµως είναι βαριά και µεγάλα, τα κυλάει πάνω στα σύννεφα κι έτσι ακούµε εµείς τούτες τις φοβερές βροντές και τα µπουµπουνητά.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό που καταλήστευε ένας άγριος και απάνθρωπος Δράκος ζούσε και μια παρέα από δεκατρία παιδιά, πολύ ζωηρή και ατίθαση.
Το δέκατο τρίτο μέλος της παρέας, ο Δεκατρής, κούτσαινε από το ένα πόδι, όμως ήτανε πάρα πολύ έξυπνος, πράγμα που εξισορροπούσε τα φυσικά του ελαττώματα.