Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό που καταλήστευε ένας άγριος και απάνθρωπος Δράκος ζούσε και μια παρέα από δεκατρία παιδιά, πολύ ζωηρή και ατίθαση.
Το δέκατο τρίτο μέλος της παρέας, ο Δεκατρής, κούτσαινε από το ένα πόδι, όμως ήτανε πάρα πολύ έξυπνος, πράγμα που εξισορροπούσε τα φυσικά του ελαττώματα.
Ένα πέπλο οµίχλης, αφού κατάπιε λαίµαργα το φεγγαρόφωτο, περιέβαλε το σπίτι και µια φωνή στριγκή και υποχθόνια έκανε τη Χιλιάκριβη να λουφάξει έντροµη στο υπόγειο, αγκαλιάζοντας το µαντίλι της και ελπίζοντας το κακό να περάσει γρήγορα. Μια ψηλόλιγνη µαυροντυµένη γερόντισσα, µε πρόσωπο µοχθηρό κι απόκοσµο, µε νύχια αιχµηρά και δόντια που εξείχαν άγαρµπα απ’ το κοκαλιάρικο στόµα της, φάνηκε να αιωρείται πάνω απ’ τη στέγη.
Η Λάµια στροβιλίστηκε σαν άνεµος γύρω απ’ το σπίτι και το τάραξε συθέµελα.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήρθε στον κόσµο ένα πανέµορφο κορίτσι, που η µητέρα του το ονόµασε Ηλιογέννητη.
Το κορίτσι µεγάλωσε κι άρχισε να βοηθά τη µητέρα του στις καθηµερινές δουλειές.
Την πρώτη µέρα του Μάρτη η Ηλιογέννητη πήγε στο δάσος να µαζέψει φρούτα και καρπούς. Αφού τελείωσε κι ετοιµαζόταν να φύγει, ξαφνικά, µια βροντερή κι απόκοσµη φωνή την καθήλωσε στη θέση της και µια θερµή πνοή τής φλόγισε το πρόσωπο: «Ηλιογέννητη, εγώ είµαι, ο Ήλιος. Να πεις στη µάνα σου πως ξέχασε την υπόσχεσή της. Αν βροντήξω και αν λάµψω, την καρδούλα της θα κάψω»