Το Σάββατο 21 Δεκεβρίου 2024 σε μια ζεστή ατμόσφαιρα στην αίθουσα δεξιώσεων της ΕΣΗΕΑ πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του 20ου βιβλίου του Αριστείδη Δάγλα "Μαγεία και Τέρατα". Πλήθος κόσμου παρεβρέθησαν.
Το βιβλίο προλόγισε ο δημοσιογράφος κ. Γιάννης Πολίτης.
Αποσπάσματα διάβασαν οι ηθοποιοί κ.κ. Βασίλης Παλαιολόγος και Μαρία Νεφέλη Δούκα.
Την εκδήλωση συντόνισε ο κ Πάνος Μαρκεζίνης.
Για το συγγραφέα μίλησε ο κ. Γιώργος Ν. Δερμάτης, Δρ Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Louvain-la-Neuve.
Παραθέτουμε απόσπασμα της ομιλίας του:
"(...)είναι σαν παραμύθι, απ’ αυτά τα παραμύθια που υφαίνει η ίδια η ζωή, εκείνα που θα σας πω για τον Αριστείδη Δάγλα και το έργο του και βέβαια θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκλησή του να είμαι απόψε εδώ.
Ο Αριστείδης δεν ανήκει στη λόγια παράδοση, αναπνέει το πρωτογενές δημοτικό πνεύμα του ελληνικού λαού, το οποίο έρχεται από πολύ μακρά, με τις γνωστές πρώτες παλαιότερες προφορικές δημιουργίες του: Του Γιοφυριού της Άρτας, του Κάστρου της Ωριάς και στη συνέχεια με όλες τις πλούσιες εκφράσεις του: το εξωπραγματικό, τη συμμετοχή των στοιχείων της φύσης, τον δράκο, τα πουλιά που μιλούν, με την ανατροπή της φυσικής και κοινωνικής τάξης. Η Σταχτομάρω, ο Δεκατρής, ο Πεντεκλημάς, η Ηλιογέννητη, Τα Παγανά, Η Χιλιάκριβη και η Λάμια, όλα τα έργα του είναι βγαλμένα από τις αυλές του Κατωμερίου, όπως τις αισθάνθηκα τότε.
Στο 20 ο βιβλίο του, που παρουσιάζουμε απόψε, Μαγεία και τέρατα, ο Αριστείδης Δάγλας, μετά τη μεγάλη θητεία του στην παιδική λογοτεχνία, έρχεται σε επαφή, σε δημιουργικό διάλογο με τη δυτική παράδοση των παραμυθιών, των μεγάλων Γερμανών αδελφών Γκριμ, του Γάλλου Σαρλ Περώ, οι οποίοι καταργώντας τον χρόνο παρουσιάζονται στο δωμάτιο του κεντρικού ήρωά του· από τη μια οι δυνάμεις του Κακού, όλες οι δυνάμεις του Σκότους, η μοχθηρή βασίλισσα, ο κακός Λύκος, η Γριά Μάγισσα, ο Δράκος, ο Μπλαβογένης (ο Κυανοπώγων), το ξωτικό ο Ρουμπελστίλτσκιν με τους καλικάντζαρους και από την άλλη οι ήρωες του Καλού, όλες οι δυνάμεις του Φωτός, η Χιονάτη κι οι Εφτά Νάνοι, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Ραπουνζέλ, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, ο Κοντορεβιθούλης, με τη συνεπικουρία των συμμάχων της φύσης, των πυγολαμπίδων, των σκίουρων, της κουκουβάγιας. Είναι αλήθεια ότι ισορροπεί με μεγάλη μαεστρία σ’ αυτό το δύσκολο νέο εγχείρημά του, είναι πρωτότυπος και κατορθώνει να εκφρασθεί με λιτότητα, χωρίς να χάνει το μέτρο. Ο Αριστείδης Δάγλας αφομοιώνει τη δυτική παράδοση των παραμυθιών και δεν μιμείται, δεν περιγράφει, αλλά δημιουργεί και την κεντρώνει με τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο του δημοτικού τραγουδιού στην ενότητα με τον τίτλο: Άμυνα πολυπρόσωπη, χρυσή και φωτισμένη..., την μπολιάζει με το ελληνικό φως, είτε το αγαπημένο του φεγγαριού στην ενότητα με τον τίτλο: Φεγγαράκι μου λαμπρό..., είτε του ζωοδότη, νικητή ήλιου. Οι παραπάνω ήρωες του Καλού τελικά νικούν, η δύναμη της αγάπης είναι τεράστια, που δυνητικά μπορεί να μεταμορφώσει και τους Κακούς με την μετάνοια, οπότε ανατέλλει η επιείκεια, την οποία εκφράζει ο Αριστείδης στο τέλος(...)"
