«Μα τι χαριτωμένα πλάσματα είναι τούτα!», αναφώνησε ο Ερμής που πετούσε χαμηλά». «Μα τι χαριτωμένα ζώα είναι τούτα», ακούστηκε σαν ηχώ από δίπλα του ο παπαγλάρος, σκορπίζοντας τα γέλια στην παρέα θεών και ζώων.
«Έχουν όντως μεγάλες ικανότητες, μπράβο σου Επιμηθέα», συμπλήρωσε ικανοποιημένος ο Δίας με τους άλλους θεούς να συμφωνούν απόλυτα πλησιάζοντας και τα άλλα τα Φανταζώα για να τα δουν από κοντά.
«Τα Χριστούγεννα, Κωνσταντή μου, όσο φτωχικά κι αν είναι, παραμένουν η λαμπρότερη γιορτή του χρόνου. Η φύση το ξέρει πως θα ’ρθει ο Χριστός και ξεθαρρεύει», έλεγε η γιαγιά στον εγγονό της.
Ήξερε καλά πως ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος και η μεγάλη πείρα της και τα βάσανα της ζωής την είχαν μάθει να κάνει το λίγο πολύ και να μεταμορφώνει μια στιγμή συνηθισμένη σε προσμονή γλυκιά.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό που καταλήστευε ένας άγριος και απάνθρωπος Δράκος ζούσε και μια παρέα από δεκατρία παιδιά, πολύ ζωηρή και ατίθαση.
Το δέκατο τρίτο μέλος της παρέας, ο Δεκατρής, κούτσαινε από το ένα πόδι, όμως ήτανε πάρα πολύ έξυπνος, πράγμα που εξισορροπούσε τα φυσικά του ελαττώματα.